จำไม่ได้แน่ชัดว่าเวลากี่โมง
ฉันรู้แต่ว่าระหว่างที่นั่งอยู่บนรถแล้วได้ปล่อยให้ลมผ่านหน้าแรงๆมันสบายเหลือเกิน
เป็นจุดที่พี่แป๊ะแนะนำ
ฉันเห็นทุ่งสีเขียวอย่างกว้างไกล สุดสายตาแค่ไหนก็เป็นสีเขียว
ค่อยๆแปลกตา
คราวนี้เราจอดที่ จ.อุทัยธานี
อาจารย์จิ๋วบอกให้กระจายกันไปกินตามร้านต่างๆ
ฉันกับเพื่อนเลือกที่จะพึ่งร่มโพธิ์ร่มไทรของวัด จึงได้เลือกกินก๋วยเตี๋ยวในวัด
(ความจริงแล้วเพราะมันใกล้ที่สุดแล้วตอนนั้นหิวมากแล้ว)
เมื่อกินเสร็จ ระหว่างรอ ก็อดไม่ได้ที่จะไปชื่นชมบ้านแถวนั้น
เมื่อกินเสร็จก็ขึ้นรถอีกครั้ง ไม่นานก็ถึงจุดหมายแรก
บ้านเรือนแพ ริมแม่น้ำสะแกกรัง จังหวัดอุทัยธานี
เรือนแพเป็นโครงสร้างลอยน้ำขนาดเล็ก
สมัยก่อนนิยมใช้ไม้ไผ่ซึ่งมีอยู่มากในท้องถิ่นนำมามัด เป็นเรือนเครื่องผูก
โดยเรือนแพนั้นมักมีขนาดเล็ก แสดงถึงการใช้งานที่เต็มที่ตามจำนวนผู้อยู่อาศัย
เดิมคนไทยมักคมนาคมกันทางน้ำ เป็นสาเหตุให้บ้านเรือนแพเป็นที่แพร่หลาย
แต่ปัจจุบันเราหันมาคมนาคมทางบกแทน
ทำให้แม่น้ำกลายเป็นเหมือนหนึ่งในวิวทิวทัศน์เท่านั้น
บ้านเรือนแพค่อย ๆ หมดไป,
ผู้คนที่อาศัยที่นี่ โดยมากจะทำงานที่ต้องใช้แรงงาน
เป็นธรรมดาที่สิ่งที่ไม่ถูกใช้ จะค่อยๆหมดไป,
ฉันในฐานะนักเรียนสถาปัตย์ ก็อดเสียดายไม่ได้
แต่ก็อย่างว่า เป็นใคร, ใครก็ย่อมอยากที่จะอยู่สบายกว่าเป็นธรรมดา
ฉันไม่แน่ใจนักว่าคนที่อาศัยที่เรือนแพนี้
ถ้ามีคนยื่นบ้านปูนให้เค้าจะยังอยู่ที่นี่อยู่หรือไม่
ทั้งที่มันออกจะสวยงามเสียขนาดนั้น
บ้านเรือนแพจุดที่สอง จังหวัดอุทัยธานี
บ้านเรือนแพแถวนี้มีอายุยืนยาวมาก บางหลังมีกว่า 100 ปี
เรือนแพในปัจจุบัน นิยมมุงหลังคาด้วยสังกะสีแทนแฝกแบบสมัยก่อน
ศาลาที่ถูกเชื่อมอยู่นั้น เป็นศาลาแพจากวัด
โดยจะให้กับเรือนแพที่มีคนตายไว้เพื่อประกอบพิธี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น